ciemna czekolada

Minął miesiąc od kiedy Zuzka jest z nami. Już albo dopiero. Niesamowicie jest przyglądać się każdego dnia, jak Kruszynka rośnie, z poziomu becika zaczyna obserwować świat, uśmiechać się i stroić śmieszne minki (póki co bezwiednie).

Mała rośnie, rozwija się, a ja przewartościowuję swój świat. Niemal do dnia porodu pracowałam, teraz jestem stateczną (uziemioną) matką i panią domu. Bynajmniej nie perfekcyjną:) Karmię, przewijam, noszę na rękach, piorę jak szalona i… niemal nie wychodzę z domu. To ostatnie to dla mnie nowość, z którą trudno się pogodzić. Pogoda jest kapryśna, albo leje jak z cebra albo duje wiater (w Tatrach halny, co odczuwam 400 km od gór:)), więc na razie nie wychodzimy na pole. Zadowalamy się póki co tzw. werandowaniem, czyli opatulaniem dzieciątka i otwieraniem szeroko okna. Na wychodzenie na taras i dalej, na spacery z wózkiem, niebawem przyjdzie pora. Od czasu do czasu udaje mi się napisać posta na bloga i obrobić zdjęcia w Lightroomie.

Dziś każde wyjście z domu to luksus. Zwykle jest to wyjście do lekarza lub z Ozzim do weterynarza. Luksusem jest wypad na pocztę, do biblioteki czy do spożywczego. Gdy S. wraca z pracy do domu staram się każdego wieczoru wyrwać na kwadrans na spacer z psem, by zaczerpnąć powietrza, przewietrzyć siebie i swoje myśli.

A wieczorami krzątając się w kuchni lubię spoglądać na oddalony o kilka kilometrów komin elektrociepłowni w Mosznie opleciony wianuszkiem czerwonych, pulsujących świateł. Nad nim od czasu do czasu przelatują samoloty, których światełka każą mi zgadywać w którą stronę świata lecą.

Ale nie narzekam. Macierzyństwo to nowe, cudowne doświadczenie.