pomidory

14 marca 2011 r.
Drugi dzień w Algierii, a konkretnie w Tizi-Ouzou, sercu berberyjskiej Kabylii. Jestem pod wrażeniem tego, co ma tutaj do zaoferowania przyroda, lecz bardziej (pozytywnie) zadziwiają mnie ludzie, tutejsi mieszkańcy. Hasło, które ukułam po kilku spotkaniach z tubylcami, a które brzmi „Kabylczycy są bardziej gościnni niż Czeczeni” mówi samo za siebie. Prócz gościnności, „serca na dłoni” i wcale nie nachalnej chęci dowiedzenia się kim jesteś, skąd pochodzisz, co robisz, są bardzo radośni, spontaniczni i żywiołowi. Gdyby ten kraj nie był politycznie w tym miejscu, gdzie jest i w tym skomplikowanym układzie, w którym znajduje się obecnie, byłby niewątpliwie rajem – obok Egiptu, Maroka i Tunezji – dla turystów z bogatej Północy. Klimat rewelacyjny, ludzie gościnni, przyroda bardzo różnorodna. Zaledwie niecałe 50 km od Tizi-Ouozu rozciąga się pasmo górskie Djurdziura (odnoga Atlasu) chwilami do złudzenia przypominające granie Tatr Zachodnich.

Nawet dzisiejsza nieplanowana wizyta na posterunku policji z początku wyglądająca groźnie, pod koniec okazała się miłą pogawędką z tajniakiem – oficerem policji algierskiej. Trafiłam tam z moją nową kabylską koleżanką Mayą (studentką anglistyki na Uniwersytecie w Tizi-Ouzou).

Zaczęło się prozaicznie: na skrzyżowaniu wypatrzyłam na jednej z ulic słup, na którym uwite gniazdo miał… polski bocian! Tak się wzruszyłam (sic!), że nie mogłam się oprzeć uwiecznieniu tego swojskiego widoku na gościnnej afrykańskiej ziemi:) Wyciągnęłam aparat, pstryknęłam i… w tym momencie usłyszałam policyjny gwizdek. Policjantka kierująca ruchem na skrzyżowaniu gestykulowała i dawała mi sygnały dźwiękowe, by natychmiast podejść do niej. Maya wpadła w panikę, ja też w ułamku sekundy wyobrażając sobie jak odbierają mi moją ukochaną lustrzankę… za robienie zdjęć pod komisariatem policji (co sobie obie uświadomiłyśmy po usłyszeniu feralnego gwizdka…). Nagle jak spod ziemi obok nas wyrósł tajniak, który zaprowadził nas do jednego z pomieszczeń komisariatu. Po drodze zrobiłyśmy z Mayą furorę wśród zgromadzonej na komisariacie gawiedzi: miałam nieodparte wrażenie, że każdy chce nas zobaczyć i dowiedzieć się co tu robimy.

Posadzili mnie na krześle, kazali włączyć aparat i pokazać wszystkie zdjęcia klatka po klatce. Nie było ich wiele, a na końcu okazało się, że mam jakieś 5-6 zdjęć z Polski, na których uwieczniłam moich rodziców, brata i psa. Te ostatnie wzbudziły zainteresowanie policjantów i uśmiech na twarzach. Miałam ich w kieszeni! Potem dla formalności pokazałam paszport, obejrzeli moją algierska wizę, zapytali skąd jestem i co robię, a na końcu policjant uprzejmie ostrzegł, abym na przyszłość nie robiła zdjęć „w takich newralgicznych miejsca”. Wyprowadził nas z Mayą na ulicę, zatrzymaliśmy się przy ogrodzeniu komisariatu i nasz „przyjaciel tajniak” wspaniałomyślnie powiedział do mnie: „Teraz możesz zrobić zdjęcie bocianowi, proszę” (!). Podziękowałam po kabylsku mówiąc „Thanemirth”, pożegnaliśmy się, a my z Mayą ochłonąwszy po niespodziewanym stresie ruszyłyśmy na dalsze zwiedzanie miasta. Kiedy dotarłyśmy do Ojców na obiad i opowiedziałyśmy jaka przygoda nas spotkała, wzbudziłyśmy tym ogólny śmiech i żartobliwe komentarze.