Jak wykorzystać zapasy dyni, czyli najlepsze wegańskie ciasto dyniowe z kremem daktylowym

Jakiś czas temu dostaliśmy od mojej fundacyjnej koleżanki dynię olbrzymkę z ekologicznej uprawy (buziaki dla Marty!). Była tak ogromna, że nawet po przerobieniu jej na kilka pojemników z pieczonym puree (które wylądowały w zamrażarce) musiałam się poddać i rozdać kilka kawałków rodzinie i znajomym. W początkach blogowania piekłam bezglutenowe ciasta z dyni, potem używałam jej głównie do wegetariańskiej lazanii czy zapiekanego cannelloni. Aż wreszcie przy okazji dyni – gigantki przyszedł czas na kolejne eksperymenty z wypiekami (na twarzy również;)).

Kilka lat temu kupiłam pierwszą książkę Marty Dymek – kultową dziś „Jadłonomię”. To  był czas, gdy nie myślałam poważnie o przejściu na wegetariańską dietę lub przynajmniej flexitarianizm. Nikt z nas nie zaprzątał sobie wówczas głowy zmianami klimatycznymi i czekającą tuż za rogiem katastrofą. Przejrzałam przepisy z „Jadłonomii” i… odłożyłam ją na półkę. Leżała na niej aż do dzisiaj. Nagle okazało się, że wiele przepisów bardzo mi odpowiada, a w dodatku mam pod ręką składniki. Nieaktywne płatki drożdżowe, siemię lniane czy topinambur, które jeszcze kilka lat temu były abstrakcyjnymi produktami i nie istniały w mojej kuchni.

Zaczęłam gotować z „Jadłonomii”. W ruch poszły rondle, chochle i foremki żaroodporne. W menu pojawiły się wkrótce klopsiki z tofu w sosie pomidorowym, pasztet z soczewicy, pasztet z selera czy rzeczone ciasto dyniowe. To ostatnie to prawdziwy hit. Dwa rodzaje mąki, mus z pieczonej dyni, a całość przełożona (lub jak u Marty – posmarowana na wierzchu) kremem daktylowo-czekoladowym. Zero jajek, zero mleka krowiego. Gotowanie w wersji wege zaczęło być coraz smaczniejsze. Jeśli nie jesteście jeszcze przekonani do kuchni roślinnej, zacznijcie od tego przepisu. Apetyt na więcej będzie rósł w miarę jedzenia.

Mówi się, że do niektórych książek trzeba dojrzeć. Najwyraźniej dotyczy to również książek kucharskich;)